Gminna Biblioteka Publiczna

Artystka, żona, matka - historia kobiety.

Długo się wahała, zanim zdecydowała się na tę, tak bardzo osobistą, opowieść o sobie i bliskich. Pomyślała jednak, że jej relacja może dodać otuchy wielu kobietom, bohaterkom drugiego planu. Powstała niezwykła książka, która pokazuje Basię i niełatwe indywidualności wybitnych Stuhrów z perspektywy żony i matki - rozumiejącej i uważnej. Książka, która odłąnia skalę kobiecego kompromisu.
Basia Stuhr opowiada o swoich korzeniach: trudnym dzieciństwie w prowincjonalnym mieście na Śląsku, niełatwych relacjach z matką, wybijaniu się na niezależność dzięki talentowi i miłości do muzyki, o wypłynięciu na szerokie wody rozwijającej się kariery skrzypaczki, o wielkiej miłości.
Kiedy ciężkie choroby dotknęły Jerzego i córkę Mariannę, podjęła walkę o zapewnienie im najlepszej pomocy medycznej, a potem w czasie rekonwalescencji, o ich spokój i pogodę ducha.
Wkrótce zaangażowała się w działolność społeczną, udzielając się w fundacji, która zapewnia wsparcie psychologiczne osobom chorym na raka.

W swojej książce pełnej nieznanych faktów - przywoływanych również w relacjach świadków, przyjaciół, kolegów - z około setką unikatowych zdjęć, zachęca czytelniczki, by zawsze były sobą.

Kiedy życie płata figla i zabiera ostrość widzenia, pozostaje sklejać świat ze skrawków. Kiedy do tego z zaskoczenia kradnie na chwilę pamięć i słowa, trzeba te skrawki składać na nowo.
Z rysunków, wyrazów, pamiątek, zdjęć. Radzić sobie, żeby odrosnąć. I o tym jest ta książka. O odrastaniu, o zasypywaniu dołków przeciwności i czerpaniu radości z budowania, nawet wtedy, gdy walczy się z własnymi ograniczeniami.
Ale przede wszystkim jest to niekończąca się inspiracja, jak NIGDY się nie poddawać.
Nie jest to biografia aktorki, lecz opowieść o kobiecie, która pokazuje na swoim przykładzie, jak wygramolić się z życiowych - zdrowotnych czy sercowych - tarapatów. Krystyna Sienkiewicz odsłania osobiste notatki, ćwiczenia i rysunki. Z szacunkiem dla czytelnika, ale bez kokieterii - zawsze szczerze. Wyrazem empatii jest również dbałość o to, aby osoby gorzej (tak jak autorka) widzące mogły z łatwością tę książkę przeczytać.